De "Marble Machine": Een samensmelting van muziek en techniek

The Marble Machine, in het Nederlands het knikkerorgel, heeft met zijn videoclip die acht jaar geleden online kwam al meer dan 245 miljoen views behaald. Gedurende veertien maanden hebben de Zweedse muzikant Martin Molin en zijn band Wintergatan gewerkt aan het creëren van de machine dat in staat is om muziek te maken door middel van maar liefst 2000 knikkers. Ongeveer een jaar later kreeg de Marble Machine een tijdelijk onderkomen in het Museum Speelklok in Utrecht. Dit verblijf duurde twee maanden, waarin de machine helaas niet gedemonstreerd kon worden vanwege mechanische problemen.

Ironisch genoeg, bleken deze technische uitdagingen een verborgen zegen te zijn, omdat ze fungeerden als een drijvende kracht voor een grotere betrokkenheid van zowel fans als ingenieurs bij Molins toekomstige ondernemingen. Fans begonnen de complexiteit van het apparaat te waarderen en werden geïnspireerd om nieuwe technologische innovaties te verkennen. De mechanische problemen die aanvankelijk de demonstratie in het Museum Speelklok belemmerden, bleken uiteindelijk een katalysator te zijn voor een diepere betrokkenheid van het publiek. Dit essay belicht de werking van de machine, de unieke kenmerken en betrokkenheid van fans en ingenieurs bij dit muzikale project, en onderzoekt hoe het zich onderscheidt in de uitvoering van muziek.

Operationele mechanismen: De fusie van muziek en technologie

De drums van de Marble Machine zijn niet zomaar drums; ze zijn uitgerust met kleine contactmicrofoons die trillingen registreren door aanraking en niet door lucht zoals bij normale microfoons. Dit zorgt voor een unieke benadering van geluidsopname, waarbij de knikkers op de onderzetters vallen en de microfoons de trillingen oppikken. De snaredrum, met twee onderzetters en een doosje gevuld met basmatirijst, en de hi-hat, gemaakt van een luciferdoosje, zijn elk voorzien van hun eigen contactmicrofoon. Doordat elk onderdeel een eigen contactmicrofoon heeft is Molin in staat de drums afzonderlijk zo te bewerken, waardoor ze samen als een echt drumstel klinken. Ook de basgitaar heeft een speciale stemming, met de E-snaar gelijk aan standaard, de A-snaar opgestemd naar G, de D-snaar naar E (één octaaf hoger), en de G op standaard. Met deze stemming kan Molin de baspartijen aanpassen aan zijn compositie. De knikkers spelen de rechter plectrumhand, terwijl Molin met zijn linkerhand de freds bespeelt. Dit stelt hem in staat om de akkoorden te veranderen tijdens het spelen. De vibrafoon heeft een ingebouwd vibrato door een plaat, onder de toetsen van de vibrafoon, die heen- en weer beweegt over openingen, wat zorgt voor een vibrato-effect. Het centrale element van de Marble Machine, het grote wiel, wat Molin het programmeerwiel noemt, is bedekt met Lego Technic onderdelen en heeft twee kanten; de rechter is voor de drums, de bas en de bekkens, en de linker is voor de vibrafoon. In de Lego Technic plaatjes zijn Lego Technic pinnen geplaatst die wanneer ze in contact komen met hefvingers een knikker loslaten om op een van de bassnaren, drumonderdelen, of de toetsen te vallen. Maar hoe werkt het nummer?

Het grote wiel is als een loop, dus die speelt steeds hetzelfde. Om dat te veranderen probeert Molin de baslijn en de basakkoorden te veranderen bij de tweede omwenteling van het grote wiel. Het nummer

begint in E-mineur, maar wanneer het grote wiel één volledige omwenteling heeft gemaakt verandert de baslijn van E-mineur naar C-majeur, terwijl de vibrafoon hetzelfde blijft.

Dit instrument, heeft internationaal veel mensen in zijn ban. Het wordt niet alleen gezien als een muziekinstrument, maar ook als een symbool van gezamenlijke creativiteit en technologische bekwaamheid. In de muziekwetenschap is de combinatie van het creëren van liedjes, melodieën of andere melodieën en technologie altijd een bron van innovatie en fascinatie geweest voor het publiek. Technologie is in dit geval erg nuttig geweest omdat innovatie vaak traditionele grenzen overschrijdt en manieren van compositie, uitvoering en publieksbetrokkenheid introduceert. Veel van de huidige trends in de muziekindustrie komen voort uit deze samenwerking, wellicht vandaar dat de Marble Machine videoclip al zo vaak is bekeken.

De Marble machine is een symfonie van ingewikkelde mechanismen die muzikale factoren naadloos laten samensmelten met technische precisie. Molins vindingrijkheid komt tot uiting in het gebruik van kleine contactmicrofoons die de trommels sieren en die trillingen op het marmereffect met de onderzetters overbrengen. Deze onconventionele methode van geluidsopname geeft de machine een uitgesproken auditief karakter en overstijgt de traditionele tactieken. Molin gebruikt de Marble Machine, in tegenstelling tot conventionele instrumenten, een onconventionele benadering van geluidsproductie. Elke trommel, inclusief de snaredrum en hi-hat, is uitgerust met kleine contactmicrofoons die trillingen opvangen wanneer de knikkers op onderzetters vallen. Deze kenmerkende methode van geluidsopname geeft de muziek een rijke en organische textuur, waardoor de luisterervaring voor het publiek wordt verhoogd. Bovendien stelt de unieke stemming van de basgitaar, met snaren die veranderd zijn naar onconventionele toonhoogtes, Molin in staat om baspartijen naadloos te integreren in zijn composities, waardoor diepte en complexiteit worden toegevoegd aan het muzikale arrangement. De gesynchroniseerde coördinatie van de plectrumhand die de knikkers speelt en Molins manipulatie van de frets met zijn andere hand laat een opmerkelijke samensmelting zien van menselijke behendigheid en mechanische precisie, culminerend in naadloze muzikale prestaties.

De innovatieve ontwerpkenmerken

Naast de functionele details heeft de Marble Machine een aantal innovatieve ontwerpkenmerken die hem onderscheiden als het toppunt van muzikale techniek. De integratie van Lego Technic versterkt onderdelen in het centrale programmeerwiel niet alleen de visuele aantrekkingskracht, maar vergemakkelijkt het ook de precieze manipulatie van knikkers om verschillende muzikale elementen te activeren. Deze ingenieuze integratie van speelgoedonderdelen in een muziekinstrument illustreert Molins inventieve geest en zijn bereidheid om de grenzen van traditioneel vakmanschap te verleggen. Het ingebouwde vibratomechanisme in de vibrafoon voegt een dynamische dimensie toe aan de muziek, waardoor genuanceerde expressie en emotionele resonantie mogelijk worden. Molins nauwgezette aandacht voor details, van de plaatsing van Lego Technic pinnen tot de strategische plaatsing van de heffende vingers, onderstreept zijn toewijding aan het bereiken van sonische perfectie en het verheffen van de auditieve ervaring van het publiek.

Betrokkenheid van fans en technici

De reis van de Marble Machine van concept tot realisatie heeft niet alleen wereldwijd publiek geboeid, maar heeft ook een groeiende gemeenschap van enthousiastelingen en technici geïnspireerd. Met meer dan 245 miljoen views op de videoclip heeft de Marble Machine een toegewijde aanhang opgebouwd, aangetrokken door voornamelijk het innovatieve ontwerp.

Culturele impact en wereldwijde ontvangst

De internationale bekendheid van de Marble Machine is duidelijk te zien in het online kijkerspubliek, met een videoclip die meer dan 245 miljoen keer is bekeken sinds het debuut acht jaar geleden. Deze wijdverspreide ontvangst onderstreept de universele aantrekkingskracht van Molins muzikale innovatie, die taalbarrières en culturele verschillen overstijgt om een publiek van diverse achtergronden aan te spreken. De tijdelijke tentoonstelling in het Museum Speelklok in Utrecht bood een platform voor culturele uitwisseling en trok bezoekers van over de hele wereld om zich te vergapen aan het ingewikkelde ontwerp en de meeslepende optredens. De invloed van de Marble Machine reikt verder dan alleen entertainment en dient als inspiratiebron voor aankomende muzikanten, kunstenaars en ingenieurs. Door de samensmelting van muziek, mechanica en innovatie is de Marble Machine een voorbeeld van de transformerende kracht van creativiteit bij het bevorderen van een interculturele dialoog en het verleggen van de grenzen van artistieke expressie. Naast de baanbrekende muzikale bijdragen, katalyseert de Marble Machine interdisciplinaire samenwerking en inspiratie. Gebruikmakend van inzichten uit vakgebieden als techniek, design en technologie, overstijgt de Marble Machine traditionele disciplinaire grenzen en nodigt een divers scala aan experts uit om bij te dragen aan de ontwikkeling en evolutie ervan. Ondanks de indrukwekkende 250 miljoen views van de video, blijft de aanwezigheid op Spotify met slechts 12 miljoen streams relatief onaangetast, wat het unieke filmische aspect van de Marble Machine benadrukt en het belang ervan als multimediale ruimte onderstreept. Het bijzondere aan de video's is hun open kwaliteit, die erop gericht is de kijker te betrekken bij de communicatie met zichzelf en een alternatieve wereld te creëren waarin het beeld de realiteit is. Video's zijn misschien de meest toegankelijke vorm van deze grotere tendens, bekend als postmoderne kunst. Deze opkomende esthetiek, weerspiegeld in het werk van kunstenaars als Andy Warhol, Nam June Paik, Thomas Pynchon, Philip Glass en Keith Haring, wordt gekenmerkt door verschillende eigenschappen. Deze omvatten de versmelting van commerciële en artistieke beeldproductie en het vervagen van de traditionele grenzen tussen een beeld en zijn reële tegenhanger, tussen verleden en heden, tussen personage en performance, tussen gekunstelde kunst en gestileerd leven.

Wanneer kunst, zelfs zelfbewust lichtgewicht commerciële kunst, deze laatste grens overschrijdt, dwingt het na te denken over de sociale impact ervan. Muziekvideo's hebben veel van dergelijke speculaties uitgelokt, vooral omdat hun belangrijkste publiek de jeugd is. Literatuurcriticus Fredric Jameson heeft gesuggereerd dat de opkomende postmoderne esthetiek een intense euforie oproept, een soort "roes" die deelneemt aan een ervaring in plaats van te reageren op de verklaring van een kunstenaar. Dit is een provocerende en verontrustende observatie, toegepast op muziekvideo's die doordringen in de verschillende domeinen van de consumptiecultuur, zowel op schermen als op straat.

De synaesthesie van de film beperkt zijn interesse vooral tot de De verbinding tussen het visuele en het auditieve, d.w.z. horen en Zien. De filmtheorie hield zich al bezig met de

synesthetische verschijnselen. Béla Balàzs (1884-1949), bijvoorbeeld verklaarde de "visuele muziek" in de stomme film. De visuele muziek van de beelden en geen hoorbaar geluid. Zoals bekend waren er

Pianobegeleiding voor de stomme film, die de muziek van buiten verzorgde. Deze hoorbare muziek in combinatie met het beeld verbond de kijker met de hoofdrolspelers van de film. Dit creëerde een gemeenschappelijke Taal, die van emoties.

[...]"

Achteraf gezien probeert Sartre synaesthetische taalbeelden te gebruiken, die je de magie van zijn bioscoopervaring laten voelen. Zijn De perceptie van de bioscoopzaal wordt versterkt door de samensmelting van de zintuigenZien, ruiken en proeven.

"Het spektakel was al begonnen. Stuntelend volgden we de bode [...]; boven onze hoofden een witte

De zaal was gevuld met dansend stof en rook. Een piano hinnikend, violette gloeilampen aan de muur, de doordringende De geur van ontsmettingsmiddel deed mijn keel dichtkrimpen. De

De geur en de vruchten van deze bewoonde nacht smolten in me samen: ik at de noodlampen, hun zure smaak vervulde me."

In de jaren 1920 en 1930 was er grote belangstelling voor synaesthesie.

jaren. Kevin Williams beschrijft synaesthesie in zijn boek "Waarom ik (nog steeds) wil

mijn MTV" aan de hand van drie eenvoudige voorbeelden: "Zich vergapen aan de muzikale

lijnen van Kandinsky's schilderijen, om de oprijzende gotische kathedralen te horen in

Schumanns Derde Symfonie (Strechow, 1953), en om de musical

visualiteit van MTV, is zich bezighouden met een schilderij, een muzikale compositie en

Hoofdstuk: 1 De menselijke behoefte om kleur (licht/beeld) en geluid (geluid/muziek) te combineren: A historische afleiding. een televisieflots die een bewustzijn uitdrukken van de overlapping en

vervlechting van zintuiglijke modaliteiten, waarbij geluid visueel wordt uitgedrukt

en zicht wordt auditief uitgedrukt."

Empirisch gezien ziet Williams de fundamentele esthetische kwaliteit van de

Muziekvideo's in de intercommunicatie van de zintuigen. Hij probeert ook om

de percepties bij het consumeren van een muziekvideo

beschrijven. Hij begint met Sledgehammer van Peter Gabriel. Hij legt uit,

dat de zachtheid en buigzaamheid van de klei (plasticine) waaruit de Gabriëls hoofd. Deze tastbaarheid, de zachtheid

en flexibel, wordt bevestigd wanneer de voorhamer

zijn weg vindt door de geluidskop. Williams gaat op dezelfde voet verder,

hoe hij de fysieke lichtheid van het dansen van Prince ervoer, het koude licht

bij Metallica's concertvideo, Marky Mark's harde borst en de zachtheid

van het gezicht van Cindy Crawford. Wat is er te zien?

stimuleert niet alleen het gezichtsvermogen, maar ook andere zintuigen die worden erkend als

extra sensaties worden opgeroepen. Dit werkt natuurlijk

ook voor het gehoor. Hij geeft scherpte als voorbeeld

van de elektrische gitaar van Neil Young, de zachte, fluwelen aanslag van Eric

De klassieke gitaar van Clapton of de spanning in de stem van Axel Rose.

Net als zien, stimuleert horen ook andere zintuigen.

De kleuren en de bewegingen van de lichamen tonen de intensiteit van de

nummers, zelfs als het volume zachter staat. De dynamiek van de

Nummers zijn visueel herkenbaar door de video. Als je kijkt naar hiphop

video's waarin de dansers hun lichaam op de maat van de beat bewegen.

van de beat ("pompen"), de zwaarte van de beat is beat van dit soort muziek. Voor andere muzieksoorten vind je

andere kenmerken die de muziek zichtbaar maken. In Queens

videoclip ziet Williams het tempo en de intensiteit van rockabilly

ritme met hun leren motoroutfits en de gelijktijdige

De band knikt met zijn hoofd op de maat van de muziek. Je zou duizenden

voorbeelden, die zeker zeer subjectief kunnen zijn, maar

zijn voor het grootste deel heel begrijpelijk. In principe is het zo dat

de geluiden en kleuren die je hoort en ziet door verschillende

kan zintuiglijke concepten uitleggen (bijv. heet, scherp, nat, donker, dof,

bruin, zoet enz.).

Synaesthesie in verband met de videoclip is al geprobeerd om

discussiëren. Andrew Goodwin noemt bijvoorbeeld in zijn boek

in deze context het volgende: "[...] het proces van synesthesie is

gespeeld en ontwikkeld [...]" . Voor hem is synaesthesie in de muziekvideo

meer een concept en minder een verschijnsel van perceptie.

Goodwin legt synaesthesie conceptueel uit als "[...] de intrapersoonlijke

proces waarbij zintuiglijke indrukken worden overgedragen van één zintuig naar

een andere[...]" .

Conclusie

Van de onconventionele geluidsproductiemethoden tot de innovatieve ontwerpkenmerken, de Marble Machine verlegt de grenzen van muzikale expressie, boeit publiek en inspireert liefhebbers over de hele wereld. Als samenwerkingsverband tussen menselijke kunst en mechanische precisie is de Marble Machine een voorbeeld van de transformerende kracht van innovatie bij het vormgeven van de toekomst van muziekuitvoering.

Martin is een ongelooflijke kunstenaar en entertainer, en het bekijken van zijn avonturen bij het conceptualiseren, ontwerpen, prototypen en vervaardigen van elk onderdeel van de ingewikkelde knikkerbaan is voor mij net zo boeiend als de muziek die de knikkers maken. Martin is geen ingenieur, maar hij ontwerpt wel een complexe dynamische machine. Het zien van zijn worstelingen, iteraties en hoe hij zijn technische vaardigheden ontwikkelt om de ontwerpuitdagingen op te lossen, is spannend en lonend. Ik kan niet wachten tot elke woensdag wanneer de nieuwste update wordt geplaatst.

We leven in een sterk gespecialiseerde wereld, we begrijpen nauwelijks wat er allemaal speelt onder de motorkap om de meeste dingen in ons leven aan te drijven. Het is makkelijk om voor lief te nemen dat talloze mensen ontelbare uren besteden aan het optimaliseren van de complexe producten waarmee we elke dag interactie hebben. Wintergatan bekijken is als het hebben van een stoel op de eerste rij bij de creatie van de verbrandingsmotor. Je mag genieten van de chaos en complexiteit van creatie.